Gitar Büyücüleri

Adı kimi yerde Pete Townshend olarak geçer, kimi yerde Townsend… Kimi Pete der ona, kimi Peter… Dert değil! Şu bir gerçek ki, rock müziğin yenilikçi ve devrimci yıllarının önde gelen isimlerindendir The Who‘nun efsane gitaristi. Gitarla ilgili birçok konuda ilk’ler hanesinde onun adı geçer; gitarı amfiye vurarak kırmaktan tutun da, yıllar sonra duyma bozukluğuna yol açacak, ses duvarının aşıldığı efsane konserlere kadar. Hatta açıkçası, kimi şehir efsaneleri de ona mal edilmiştir ve “çılgın yüz”ünü görenlerin hoşuna gider bu durum. Belki çok kişi, ilham aldığı gitaristler sorulduğunda onun adını geçirmez aklından ama rock gitar tavrının belirleyicileri arasında adı geçer her zaman. Beyninden operalar geçen bir blues aşığıdır Pete Townshend.

Pink Floyd adının iki “kök” blues müzisyeninden Pink Anderson ve Floyd Council‘den geldiğini bilir herkes. Gerçi grubun adı konduğu sırada David Gilmour “suç mahalinde” değildi ama onun da bir blues aşığı olduğu çocukluğumuzdan beri ezberimizde. İki blues seven müzisyen, “kaptırmayı” seven iki gitarist bir araya gelince neler olabilir? Güzel şeyler olur; hem de güzel şeyler bizim tarafta olur.

2 Kasım 1985. Pete Townshend’in boynunda en güzel rengiyle Bir Telecaster asılı. Temiz tonlarda, sakin arpejlerde geziyor. David Gilmour, alışık olduğumuz Fender’li görüntüsünün dışında -yanlış görmediysem- bir ESP çalıyor. Onun da temiz ama derin ve boğuk bir tonu var. Kusursuz “bluesy” bir ton. Townshend’in yüz ifadesi şarkıyı nasıl yaşadığını anlatmaya yetiyor. Bir büyücü gibi; gözleri bir açılıyor, bir kısılıyor. “Ya benimsin, ya kimsenin,” diyarlarından, inleyen bir şarkı.

Tüm zamanların en iyi şarkıları listelerinin vazgeçilmezi, Screamin’ Jay Hawkins‘in 1956 tarihli blues ballad’ı “I Put A Spell On You” bu iki ismin müthiş yorumuyla geliyor. (Elbette yeri gelmişken Nina Simone yorumuna şapka çıkarırım; üstelik sevdiğim başka yorumları da var.)

İki büyücünün, sakin ama kararlı büyüsü; I Put A Spell On You.