ParçaBütün

Evde oturuyoruz. Bir sürü “ayrı” insan. Sıkıntılı insanlar, çizgi film seven insanlar, kapuska yapmaktan hoşlanan insanlar, kapuska yemekten hoşlanan insanlar… Evin parçalarıyız. Eşyalar var. Masa, sandalyeler, kahve makinesi, bilgisayar, fincan, bisiklet, zaman yolculuğuna karışmış bir köpeğin oyuncakları… Evin parçaları. Biz onları tamamlıyoruz. Görsel bütünlük. İçte yaşanan parçalanmışlık. Biz parçayız. Zaten bir anlamda paramparçayız. Ama sinirlenirsek parçalarız. Merak etmeyin sakiniz.

Bir hayaldi. Ama artık hayalimize dokunabileceğimiz mesafedeyiz. Şaşkınız. Belki de o yüzden biraz parçalanmış durumdayız. Herkes bir yana koşturuyor. Herkes kendi içinde daha çok parçaya bölünüyor. O parçalarda doğru olanlarla yanlış olanlar yer değiştiriyor. İlişkilerde roller değişiyor. Rolleri kimin yazdığını bilemiyoruz. Yazarla eser yer değiştiriyor. Her şey bir bütünün parçası olmaya çalışıyor. Bütünün tekrar parçalanabileceğini kimse düşünmüyor.

Sokaklar, sokaklardaki köpekler, yirmi dört saat açık işkembeciler, tinerciler, son model arabaların petrol mamulü lastikleri… Hepsi bu kentin parçaları. Hepsi kendi bütünlerinden yola çıkarak bir kent oluşturuyor. Kendi bütünleri toplumun normlarıyla tekrar parçalara ayrılıyor. Parça/bütün sorunu çözülemiyor. Bunun bir sorun olduğunu iddia ettiğim şu anda ben de kendi içimdeki parçalanmışlığın tuzağına düşüyorum. Belki de bu şehir beni asla eskisi gibi kabullenmeyecek. “Bütünün parçası” olmamaya çalıştıkça ait olduğum bütünü parçalamaya çalıştığımı kim yadsıyabilir? Peki beni dışına tükürürse ben yine eski bütünüme kavuşabilecek miyim?

Peki bu cümle kaç parçanın bütünlenmesinden oluşuyor?

Parça/bütün arasındaki ilişki gerçek/görüntü arasındaki ilişki gibi görülebilir mi? Gerçek görüntülerin bütünlenmesinden mi oluşuyor? Bir insanın gölgesi her an yanında ve kendi gerçeği içindedir. Peki bu durumda gölge gerçek midir yoksa sadece bir görüntü mü? Parça bütün ilişkisinde de bütünü oluşturan parçanın tek başına ne kadar “bütün” olduğunu düşünmek gerekmez mi?

Kafa karıştırmak amacıyla sormuyorum bu soruları. Amacım bu belleksiz toplumda sık sık rastlanan polemiklere ya da post-modernizm kılıfı altında kelime oyunlarına sığınmak da değil. Çözemiyorum ve soruyorum.

Bütünü oluşturan parçalar tekrar parçalandıklarında bütünden özümsediklerini unutamazlar kanımca. Hiç bir parça bütünü oluşturmadan önceki “parça” değildir. Bunun mutlaka felsefede, fizikte, matematikte akılcı çözümleri vardır. İnsanlar artık bu konuda kafa yormuyorlardır eminim. Ama ben belki de yeni yeni parçalanıyorum!

Parçalar inanılmaz bir özveriyle bütüne yürüyor. Peki o bütün tekrar parçalandığında geriye ne kalacak? Bu ev aynı olacak mı? Kapuskanın lezzeti değişecek mi? Çizgi filmler aynı keyfi verecek mi?

Paramparçayım…