Sizin de “saçma” futbol kuralı önerileriniz var mı?

Futbol merakı, babadan oğula geçer bu coğrafyada. (Yeni kuşaklarla birlikte anne-babadan, oğullara ve kızlara geçer demek gerekiyor elbette.) Herhangi iki rengin takipçisi olmak, ailenin sürekliliği için, bir ruhun yakalanabilmesi için basit bir araçtır sanki. Çekirdek ailede iktidarın yarıldığı ve demokratikleşme yolunda adımların atılabildiği anlardır maç saatleri. Bütün aile, en azından doksan dakikalığına aynı dilden konuşur. Benim taraftarlığım da babadan mirastır. Çocukluk rüyamda babamla “gönül verdiğimiz” takımın futbolcusu olmanın hayallerini bile kurardım; eminim rüyalarımda kupa kaldırmışlığım da vardır. Üniversitedeyken, futbolculuk hayallerim için yaşlanmış olduğumu anlamış olacağım ki, işin teorisine sardırmıştım. Teknik direktörlük hayalleri bu bilgiyi gerekli kılıyordu. Sonunda baba-oğul sürekliliği uğruna futboldan adamakıllı anlayan bir adam olup çıkıverdim. Neyse ki, meşin yuvarlakla arama mesafe koymam için yaşlanmayı beklememe gerek kalmadı. Türkiye’deki futbol algısı, yöneticisinden medyasına, taraftarından futbolcusuna o kadar iç karartıcı, can sıkıcı ve kimi zaman o kadar utandırıcı/insanlık dışı ki –İsviçre maçını mı hatırlatsam Leeds taraftarlarının katlini mi?- soğudum gitti. Ancak babamın (ölüme götüren) hastalığı döneminde her şey eskisine döndü/dönmek zorunda kaldı. O son günlerde bizi hastalığın acısından uzaklaştırabilecek az sayıdaki konudan biriydi futbol. Konuşup dururduk. Şimdi o konuşmalardan geriye kalan anılarda hep takımın renkleri ve başarıları var. Babamla futbol konuşmayı özlüyorum.

Türkiye’de lig son iki maçına girmiş durumda. Samimiyetle söylemeliyim ki, lig şampiyonunun hangi takım olacağı fazlaca umurumda değil. Ne de olsa yarışın adaleti, gazete satışlarını ve televizyon izlenirliğini artırmak için konuşulan konular olmuş durumda. Sadece eğleniyorum artık bu konuyla. Arada bir futbol maçı izlediğimde, geçirdiğim 90 dakikanın da beni eğlendirmesini istiyorum. Futbolun, futbolcunun, teknik adamın, spor medyasının ezberden konuşmasından yoruldum, yenilikler olsa diyorum.

Konunun uzmanlarına saçma gelse de, yenilenme önerilerim var kendimce. Dileyen dalga geçebilir, dileyen bu önerileri çoğaltabilir.

1. Taç atışları değiştirilsin.

a) Atışlar elle yapılacaksa, herkes kendi üslubunca atsın. Dileyen baş üstünden atmaya devam etsin, dileyen alttan savursun, dileyen gülle gibi atsın, dileyen karpuzlama yapsın. Her atışta yeni bir heyecan yaşayalım. Atışlar yaratıcısı futbolcunun adıyla anılsın. Futbolcu, sahadaki dizilişe bakıp, zekasını kullanarak yeni teknikler geliştirsin.

b) Taç atışı elle değil ayakla yapılsın. Hatta oyuncu isterse üç kere sektirip topu havalandırsın ve öyle yollasın sahaya. Dileyen –korner atışı misali- orta yapsın doğrudan. Her taç atışı, gole giden yolda bir tehlike yaratsın. Bol gol görelim.

2. Endirekt vuruş kaldırılsın. Top her zaman doğrudan kaleye gönderilsin. Bol gol görelim.

3. Ofsayt kuralı ya ceza sahasının içiyle sınırlı tutulsun ya da tümüyle kaldırılsın. Bol gol görelim.

Dileyen yorumlara kendi “saçma” fikirlerini ekleyebilir…