İlk planlardan itibaren yavaşlatılmış görüntülerle, gözlerin kadrajlandığı yakın çekimlerle hazırlandığımız duygusal atmosfer. Filmin sonunun, yani izlediğimiz öznenin ölecek olmasının sürekli olarak hatırlatıldığı, ölüm duygusunun oluşturduğu ritmin hiç aksamadığı bir anlatım. Filmin öznesinin, yani Amy’nin -filmin bir yerinde “Gözeneklerimi gösterme” diye yalvarmasına rağmen- gözeneklerine, hücrelerinin kuytularına dalan bir kurgu. Sahiplenmeyle acıma arasında bir karar anında bırakan, korunaklı hayatımızdan bakarak değerlendirmemizi isteyen ahlakçı bir ton. “Amy” belgeseli için söyleyebileceğim daha çok şey var. Asif Kapadia’nın Amy Winehouse’un hayatından -ve ölü bedeninden ekonomik…
