Bir arkadaşımın beş yaşındaki kızı jimnastik hareketleri yapmaya bayılıyor. Olur olmaz yerde, aklına estikçe, çevredekilerin ne diyeceğine aldırmadan sergiliyor marifetini. En sevdiği hareket, köprü hareketi. Hani şu vücudun geriye kıvrıldığı, ellerin arkada yere değdiği hareket. Kimileri de ‘ters köprü’ der. Bu ufaklık için köprü kurmanın yeri-zamanı yok. İçinden gelmesi yeter. Bir gün neden en çok bu hareketi sevdiğini sordum: “Her şeye tersten bakmak hoşuma gidiyor!” dedi. Gün boyunca bu cevap aklımdaydı: “Her şeye, dünyaya tersten bakmak…” O gece oturdum, Ceyl’an…
