Basketbol

Siyah-beyaz, boydan çekilmiş bir fotoğraf. Beş kişiyiz, sıkıca sarılmışız birbirimize. Daha uzun olan iki kişi arkada, ben öndeki üçlünün ortasında, biraz fazlaca gülmüşüm. Üstümüzde beyaz atletler var, spor için özel olanlardan değil, bildiğin iç çamaşırı. Şortlarımız farklı renklerde. Spor ayakkabılarımız oldukça eski. Uzunlardan birininki hariç, markası belli olmayan, hatta biraz da yırtık pırtık ayakkabılar. İşin o kısmına hiç takılmadığımız yüzümüzden belli. Basketbol oynuyor olmak yetiyor bize.

Ankara Namık Kemal Ortaokulu’nda geçen yıllarımdan kalma bir fotoğraf. Okulun beton zeminli bahçesindeki paslı potaların arasında koşturup duruyoruz. Boyum kısa, belki biraz da bunun bilinci-ezikliğiyle her maçta deli gibi koşturuyorum, orada oraya zıplıyorum. Çelimsizliğimi ve kısalığımı, çalışkanlığımla görünmez kılabilirim diye düşünüyorum. Açıkçası, hayalimde büyük bir basketbolcu olmak yok; kitaplar, toptan daha önemli bir yer tutuyor hayatımda. Ama yine de, topun elime her değdiği an’ı seviyorum. Hele bir de o top çemberden içeri girerse.

Yıllar sonra, 5 Eylül 2010’da, İstanbul Sinan Erdem Spor Salonu’nda, 2010 FIBA Dünya Şampiyonası eleme turunda, Türkiye-Fransa maçını izlerken, topun peşinde deli gibi koşan ortaokul öğrencisi hallerimi düşündüm. Maçı 95-77 kazanıp, çeyrek finale çıktık. Şimdi sırada Slovenya maçı var.

Çeyrek finaller öncesinde, tam da aklıma anılar gelmişken Fil Uçuşu’na not düşmek istedim. Bir de, sıkı basketbol seyircilerinin yorumunu almak: Sizce finali hangi iki takım oynar?