Amerika’nın Güzel Sesi

Gillian Welch – The Harrow & The Harvest

Coen Biraderlerin “O Brother, Where Art Thou?” filminin Grammy’li müzik albümünde tanıdım ilk kez Gillian Welch’i. Yıllardır yol arkadaşı David Rawlings‘le yaptıkları işlerde hep biraz Johnny Cash-June Carter efsanesinin günümüzdeki karşılığı hissi geçti bana; elbette rolleri değiştirmiş olarak. Alison Krauss, The Decemberists, Ani DiFranco gibi müthiş isimlerle çalışmaları, konseler falan derken son albümünden bu yana sekiz yıl geçmiş. The Harrow & The Harvest, tümüyle akustik gitar sedalarına, banjo arpejlerine, çift sesli vokallere emanet edilmiş bir albüm. Müziğin en kök hallerinden biri. The Way It Will Be ve Silver Dragger favorilerim.

Bill Callahan – Apocalypse

Sevenleri için efsane topluluk Smog‘un ardından yoluna tek başına devam eden, lo-fi müziğin önemli temsilcilerinden Bill Callahan’dan 2011’in en iyi albümleri sıralamalarının çoğunda yer alacak bir albüm. Zaten hatırı sayılır müzik dergileri hakkını teslim etmekte gecikmedi. Welch’in umutlu sesi ve melodilerinden uzakta, oyunu karanlıktan yana kullanan, kimi noktalarda farklıyı denemekten çekinmeyen bir adam Bill Callahan. Sadece müziğiyle de değil, sözleriyle de sorgulayan, öfkelenen, didikleyen bir albüm. Yaklaşık dokuz dakikalık One Fine Morning ve Drover favorilerim.

Lambchop – Mr.M

Nashville, Tennessee’ye selam olsun. Kurt Wagner‘a selam olsun. Mr.M hiç şüphesiz geçen yılın en iyi albümlerinden biri. Huzurlu bir akışın içinde aniden tokat atmaktan çekinmeyen, karanlık bir vokalle benzersiz düzenlemelerin birlikteliği. Sadeliğin içinde nasıl çok olunabileceğinin bir gösterisi adeta. Bir film müziğinin bütün dinamiklerini taşıyan Betty’s Overture’de müzikal zenginliklerinin ve ustalıklarının bütün ipuçlarını veriyorlar. Kurt Wagner’in tekrar tekrar kulak kabartma gereksinimi duyuran sesi için bile kaçırılmayacak bir albüm. If Not I’ll Die, 2B2, Mr.Met, Nice Without Mercy favorilerim.