Ben bir sokak çocuğuyum, top oynadığı dilde büyümek isteyen.
(Bugün değerli yazar Mario Levi hayata gözlerini yumdu. Günaydın bu haberle başlamak sarsıcıydı. Son olarak 2022 yazında İzmir’de, Yalova’da, Seferihisar’da etkinliklerde birlikteydik Mario ile. Etkinliklerden sonra uzun sohbetlerimiz, lezzetli sofralarımız oldu. Haberin gelmesinden sonra Oksijen gazetesi, duygularımı sordu. Şunları söyledim:
İnsana, doğaya ve İstanbul’a dair izlerin peşinde geçen bir hayat. Çalışkan, paylaşımcı ve cömert bir edebiyatçı. Bir düşünce insanı, bir hayat bilgisi uzmanı. Yorulmak bilmeyen bir öğretmen. Edebiyat değerli bir kalemini, İstanbul nadir bulunacak bir beyefendisini yitirdi. Mario, bu şehirdeki bütün canlıların, sokakların, denizlerin, yaşamların ve aşkların anlatıcısıydı.
Sonra da Mario’nun edebiyatta Türkçeyi seçmesi üstüne düşüncelerini anlattığı bir sohbetine denk geldim. “İnsan çocukken hangi dilde top oynuyorsa, gençliğinde hangi dilde ilk aşkını yaşıyorsa, kızdığında hangi dilde sövüyorsa o dilde yazmalıdır,” diyordu.
Sevgiyle anıyorum Mario’yu…)