Dylan, Dylan’dır!

Eskiden Açık Hava konserlerinde yıldızlar gibi parlayıp sönen sigara ateşleri olurdu. Artık o yıldızlar yerlerini, cep telefonu gezegen kümelerine bıraktı. Kimi fotoğraf çekiyor, kimi ses kaydı yapıyor, kimi çok sevilen bir şarkıyı uzaktaki bir yakınına dinletiyor, kimi konserde yaşananları facebook ya da twitter’dan naklen anlatıyor. Bütün bir konseri cep telefonunun 4’e 3’lük ekranından izleyenler bile var.

4 numaralı Ubor Metenga etkinliğinde Oğuz Atay’ın “Beyaz Mantolu Adam”ını konuştuktan sonra Ayfer ve Murat’la vedalaşıp son yıllarda gördüğüm en kibar taksicilerden birinin hızlı arabasıyla Açık Hava’ya yollanıyorum. Geç kalmanın suçluluğu ile koşar adım çıkıyorum merdivenleri. Ve bütün bir Açık Hava tiyatrosu, güneyli bir asilzade gibi giyinmiş Bob Dylan’a eşlik ederken ben de korodaki yerimi alıp bağırmaya başlıyorum: “Just Like a Woman”

Beklentiler ordusunun içindeyim:

1. Bob Dylan bizlerle konuşacak mı? Kırık dökük bir Türkçe ile “Merhaba İstanbul!” diyecek mi?

2. “Blowin’ in the Wind” ya da “One More Cup of Coffe” gibi akustik balladlarını söyleyecek mi?

3. İsrail devletinin gaddarlığı, insan tanımazlığı, faşistliği üstüne iki kelam edecek mi?

Bunların hiçbiri gerçekleşmiyor konserde. Ama 20 yıl öncesine göre şaşırtıcı derecede sıcak bir Dylan var sahnede. Neler mi oluyor?

1. “Just Like a Woman”da nakaratı tümüyle Açık Hava’daki hayranlar korosuna bırakıyor. Birçok şarkıda da koro ile birlikte söylemekten keyif aldığının hafif bir gülümsemeyle belli ediyor.

2. Savaş karşıtı tavrını, tribünleri sevindirecek provokatif sözler yerine, efsanevi “Masters of War” şarkısıyla gösteriyor.

3. Ezbere bilinen klasiklerini de unutmuyor. “Highway 61 Revisited”den giriyor “All Along the Watchtower”dan çıkıyor. Bunca yıl içinde yaptığı her albümden en az bir unutulmaz şarkı çıkarmayı başarmış bir adam daha fazla ne yapabilir ki?

4. Hiçbir şarkıyı kayıttaki gibi çalmıyor. Konser farklılığı yaşamak isteyen benim gibi dinleyicileri mutlu eden bir şey bu. Hatta kimi zaman sololara girip girmemek konusunda “orada-o anda” bakışarak anlaşıyor grup üyeleriyle. Müziğe “ham” bir hal veriyor bu kendiliğinden yaklaşım. Kimi şarkıda tekletse de grubu, özellikle davulcunun yüksek enerjisiyle toplayıp götürüyor.

5. “Like a Rolling Stone”da olduğu gibi coşuyor kimi zaman grup. Uzun boylu solo gitarist rol çalsa da, benim gözüm akustik ve Tele kullanan diğer gitaristte. Çok temiz bir tonla çalıyor. Sürekliliği harika. Davul-bas zaten almış başını gidiyor. Bir de arada slide tonları duyuyoruz arkadan. Daha ne isteriz ki?

6. Eskilerin Farfisa tonlarına benzeyen klavye tonunda soloya kalkışıyor kimi zaman. Kısa sololar ama akılda kalıcı birkaç nota yolluyor kulaklarımıza.

7. Anne-babalarla çocuklarını buluşturan bir kitle var Açık Hava’da. İnsanlıktan utandığımız günün, yorucu gündeminin içinde, sanatın-müziğin tek umut olduğunu bize bir kez daha hatırlatıyor.

İki şarkılık bis’ten sonra, alkış kıyamet fayda etmiyor. Açık Hava’nın ışıklarını yakıp evlerinize gidin diyorlar. İsteksiz merdivenlerden çıkarken, birçok kişi Cohen’le karşılaştırıyor Dylan’ı. “Nerede onun güleryüzü, nerede bunun asık suratı,” noktasına gelir gibi olduğumuzda kendime çeki düzen veriyorum. Mukayeseye gerek yok. Dylan’ı izledik ve unutulmamalı ki Dylan, Dylan’dır.

Açık Hava’nın önündeki inşaat alanından canımızı kurtarmaya çalışırken kendi kendime “All Along the Watchtower”ı mırıldanıyorum: