Karşıdaki Adam: Düşüncelisin…
Emma Peel: Belki.
Karşıdaki Adam: Belki mi? Sesin bile titriyor.
Emma Peel: Bir yıl daha bitiyor… Belki de onun getirdiği hüzündür.
Karşıdaki Adam: Buna inanmamı beklemiyorsun değil mi? Sen öyle yılların geçişine üzülecek melankoliklerden değilsin.
Emma Peel: Geçip giden yıllara değil, o yıllarda hayatımızdan geçip giden insanlara üzülüyorum galiba.
Karşıdaki Adam: Yani… ne diyebilirim ki?
Emma Peel: Artık sadece düşlüyorum… Bütün o an’ları, o insanları… Robert Desnos’un sözlerine sığınıyorum her yılın sonunda olduğu gibi… “Öyle çok düşledim ki seni, artık yitirmektesin gerçekliğini.”
geçip gidiyorsa insanlar üzülmeye değer mi gerçekten? ve neredeyse gerçekliğini yitiriyorsa düşlenenler ne düşlenmeyi ne de uğruna hüzünlenmeyi hak ederler mi?
geçmiş kalmamış ve gelecek daha yok ise hüzün yalnızca bu an ve yalnız kendim için mi?