Karşıdaki Adam: İşte bu hallerinden özellikle nefret ediyorum.
Emma Peel: Ne varmış halimde?
Karşıdaki Adam: Dikkat çekebilmek, simgesel göndermeler yapmak için düştüğün şu hallere bak… Ne o elindekiler öyle? Yakışıyor mu?
Emma Peel: Ne göndermesi, ne simgesi?
Karşıdaki Adam: Hah, şimdi de anlamıyor numaraları… ‘Hayat bir kumardır’ klişesini gözümüze sokmak için bunca çabaya değer mi?
Emma Peel: Ezberlediğin dünyanın dışına doğru bir adım bile atıldığında tedirgin oluyorsun değil mi? Korkuyorsun. Hayat seni bilmediğin yerden sözlüye kaldıracak diye titriyorsun. Derdim gönderme yapmak falan değildi. Alt kattaki yaşlılar kağıt oynamayı çok seviyorlar, onlar için eğlenceli bir hediye aldım sadece.
Karşıdaki Adam: İyi ama…
Emma Peel: İyi ama ne? Her şeyde farklı bir anlam aramaktan, bildiğin düzenin dışındaki her olayın, her görüntünün sana düşman olduğunu düşünmekten vazgeç artık. Dünyayı bu şüphe öldürüyor, görmüyor musun? Yeter! Yeter! Hayatın seni sınava çekmek gibi bir derdi yok. Öyle olsaydı da çoktan bütünlemeye kalmış olurdun.
Ve Emma Peel'in muhteşem dönüşü! Ayakta alkışlıyorum… özellikle de bütünlemeye kalma kısmını.
Bu seriye bayılıyorum…
Klişeler uzerine klişe.
"…bildiğin düzenin dışındaki her olayın, her görüntünün sana düşman olduğunu düşünmekten vazgeç artık. Dünyayı bu şüphe öldürüyor, görmüyor musun?"…
Çarpıcı bir ifade..
şüphe mi?
gerçekten mi?
öyleyse….
ne aşk,
ne sevda,
ne sevgi,
ne de dostluk.
konuşmak fuzuli çaba, gereksiz bir ayrıntı.
neden buradayız?
uzun birara olmuştu:))Güzel oldu:))