Günden Kalanlar.28

• Geçenlerde, bir blogun son güncellemelerini okumadığım için en hafifinden özensizlik ve ilgisizlikle damgalandım. Tanıdıklarımın ya da blogunu takip etmemi rica edenlerin yazdıklarını okumaya özen gösteriyorum çoğu zaman. Ama atladığım, okumak istemediğim hatta okurken sıkılıp bıraktığım da oluyor. Tıpkı, şu anda bu yazıyı okumakta olan birinin, sıkılıp-beğenmeyip bırakma hakkı olduğu gibi. Okurun, özgür irade alanında bırakılmadığı, okumak-eleştirmek ve yorumlamak zorunda bırakıldığı, bunun aksinin kabul görmediği bir durum garip geliyor bana. Kitaplar öneriyorum; buradan, twitter’dan. (Milliyet Kitap Eki’nde yazdıklarıma da, dense dense öneri notları denir.) Dileyen ciddiye alır bu önerileri, dileyen almaz. Dileyen okur, dileyen okumaz. Okuyanlardan kimi beğenir kimi beğenmez. Tıpkı benim, bana önerilen kimi kitapları, filmleri, şarkıları beğenmeme hakkım olduğu gibi. Dostlarımla birbirimize sayısız öneride bulunuruz; birbirimizi gayet iyi tanıdığımız için çoğunda da fikirlerimiz, beğenilerimiz örtüşür. Ama ters düştüğümüz anlar da olur, öyle bir durumda kimse kimseye darılmaz, kırılmaz. Sağlıklı bir fikir zemininde tartışırız sadece. Bizi çoğaltacak cümlelerin peşine düşeriz. Şunu unutmamalı: İyi bir okur olmanın önemli adımlarından biri de diğer okurları rahat bırakmak olmalı.

• Aklıma gelmişken söyleyeyim: Ayfer Tunç, yaklaşık iki yıldır Vladimir Makanin’in yazdığı “Underground – Ya da Çağımızın Bir Kahramanı” romanını okumamı önerip duruyor. Hem de yana yakıla. Ama hâlâ okumadım. Bunun kaybı banadır. Ama dostluğumuza bir etkisi olmadı elbette. Yine de hemen bir özür göndereyim Ayfer’e.

• Geçtiğimiz hafta sonu Sonisphere 2011‘e gittim. Alice Cooper’dan itibaren izleyebildim. Cooper, teatral rock gösterisinin tarihçesini sergiledi. Dali’nin “Sen gerçek bir sürrealistsin,”dediği, özel bir rock figürü. Alt grup olarak gündüz saatlerinin “dolgu malzemesi” olmaktan çok daha fazlasını hak ediyor elbette. Slipknot’ın “çılgınlıklarını” bir kenara bırakıp doğrudan gecenin beklenen anına geçeyim: Iron Maiden. Ankara’da birbirimize evde doldurulmuş kasetler verdiğimiz günler. Eddie’ye yönelik şehir efsaneleri üstüne yapılan sohbetler. Gitar riff’lerine çıkarılan şapkalar. Steve Harris’in temiz bas tonlarını dinlerken “Hem de pena kullanmıyor ha!” sözlerine karışan hayranlık nidaları. Iron Maiden dinlediğim günlerde henüz doğmamış olan yeğenimle birlikte, bağıra çağıra söyledik şarkıları. Kişise bir not: En sevdiğim Maiden şarkısı “Flight of Icarus”.

• Sonsiphere’de gerçek bir organizasyon rezalet yaşandı. Bu konserlerin denetlenmesi şart artık. Ama Türkiye öyle bir ülke ki bazı konularda, denetlemenin ayarının kaçacağına da eminim. Aşağı tükürsen sakal, yukarı tükürsen bıyık meselesi. (Yaşanan rezaletlerle ilgili birkaç maddeyi, Milliyet Sanat’taki Noktalı Virgül köşem için yazdım.)

• Roman yaz baskısına aldırmadan öykü peşinde koşuyorum. İyice incelmeye, sadeleşmeye çalışarak. Yoğun çalışıyorum ama ne zaman biter bilmiyorum.