İhanet

Başlık yanıltmasın, erkenden uyarayım. Kendime, yıllarca süren emeğime ihanetten söz ediyorum. Fil Uçuşu’na ihanetimden…

Bir rahatsızlık nedeniyle yatakta geçirdiğim üç gün içinde Fil Uçuşu’nu, onunla olan ilişkimdeki aksamaları, tembelliğimin nedenlerini çok düşündüm. Murat Yetkin’den gelen bir telefon neden oldu buna: “Fil bir süredir uçmuyor dostum,” demesiyle içim cız etti. Haklıydı.

Oysa bir zamanlar birkaç günde bir, aklıma gelenleri yazıveriyordum Fil Uçuşu sayfalarına. Hesap-kitap yapmadan, olduğu gibi. Elbette not defterlerime yazdıklarımdan farklıydı buraya yazdıklarım, elbette iki-üç kişi bile olsa birilerinin okuyacağını biliyordum. Ama okuduğum kitaplardan izlediğim filmlere, dinlediğim şarkılardan izlediğim oyunlara kadar birçok konuda notlar alıyordum. “O esnada başka bir yerde” neler olduğunu merak ediyordum. Canım içi “Miss Emma Peel” diyaloglarım vardı. Bazen üç satırlık bir “gündelik hayat notu”, bazen uzun bir yazı… Bazen bir fotoğraf altı, bazen bir alıntı… Yazıyordum işte.

Ama her uzun ilişkide olduğu gibi, Fil Uçuşu’yla ilişkimde de aksaklıklar, tavsamalar, boşlamalar başladı. O beni bekledi ben yüz vermedim. Arada teknik sorunlar oldu, sayfaların bir sistemden diğerine aktarılması zaman aldı, arayüz memnuniyetsizlikleri yaşadık ama bahane bunlar. Buluşmak isteyen buluşur. Üstelik birkaç kez, yeniden başlama yazısı yazıp sözler de verdim. Palavraymış.

Bu akşam, hastalıktan başımı yeni kaldırdığım şu rüzgarlı gecede buradaki sayfalar arasında dolandım. Ölümler var, ayrılıklar var, vedalar var… 2010’dan bu yana ben varım bu sayfalarda. İhaneti gördüm bu gece. İhanetimi.

Yine yazabilir miyim, bilmiyorum. Bu yazdıklarım birilerinin mail kutusuna düşüyor mu, okuyan var mı, bilmiyorum. Bir önemi de yok bunun. YAzmaya devam etmeliyim.

Ben olmak için. Başka bir şey bilmediğim için.

Filleri seviniz ve uçabileceklerine inanınız.