O esnada başka bir yerde…

… Boris Vian, trompetine Günlerin Köpüğü’nü üflemektedir.
Boris Vian
(1920 – 1959)
1949 yılında, Paris’te düzenlenen bir caz festivalinde.

Yorumlar (2)

Paylaşımınızı görünce, Boris Vian – Je Bois dinleyerek karıştırdım Günlerin Köpüğü'nün hafızamdaki sayfalarını. Kitaplığımdaki Sartre'nin Bulantısı göz kırptı, bir zambak açtı, gözleri konacak bir ciğer arıyordu. Giderek azaldı evimdeki güneş, Parkemi parlatıyordu bir fare. Kalkıp orkidelere, menekşelere, Japon güllerine su verdim, çiçek açtı hepsi,içim ışıdı. Pencereye yöneldim, güneşi selamladım. Zihnimdeki Günlerin Köpüğünü rafa kaldırdım. Fareyi azad ettim, Nicholas'tan bir kahve istedim. Geçip gitti;)
iyi haftalar olsun

Kendi döneminde hep aykırı kabul edilen Vian, benim dönemimde bana hep çok yakın geldi. Hayal dünyamı besledi, imgelerimle arama girdi. Günlerin Köpüğü deyince piyanokteyli anmadan olmaz, geçen ay ben de bir yazımda piyanokteyli anmıştım, burada da görünce yine anmadan edemedim.

bir yorum bırakın