Yakında. Çok yakında.

Sonunda hepimizi kusacak.

Hepimizi.

Ayrım yapmadan. İnsan eli değen her yere bulaşmış kötülüğü temizlemekle uğraşmadan. Buna tahammülü yok artık. Bunca öfkeyi, bunca nefreti, bunca vahşeti taşıyacak hali kalmadı. Ağzından köpükler saçan insanlığı, o salyalarda boğacak. Öylesine yorduk ki dünyayı…

Umut var mı?

İsteyen “sevgi kelebeği” desin, isteyen salak… Bence her zaman umut var. Yaşamak hala ve her şeye rağmen güzel. Dünyanın yorgunluğunu alıp, onunla yeniden mutluluk sofrasına oturmak mümkün.

Bu umutla oturuyorum her gün defterin başına. Yeniden. Kimi zaman nefes alacak gücü bile bulamıyorum açıkçası. Ama yine de sarılıyorum kaleme. Yeniden.

Ağustos böyle bir ay oldu benim için. Bir indim bir kalktım yazının tahterevallisinde. Yeni öykülerle umut yeşertmeye çalıştım. Defterlerden taştı yıllardır birikenler. Yazdım, yazdım, yazdım…

Sonuç?

Yakında. Çok yakında.