3 Aralık 1959. Annemle babamın evledikleri gün.
Ankara’da Gençlik Parkı içindeki Göl Gazinosu’nda kıyılan bir nikah. “Bir ömür” diye verdikleri o nikah pozu.
O güne dair ne çok anı dinlemişizdir. Az önce ablamın Instagram’daki paylaşımında daha önce hiç görmediğim bir fotoğrafları çıktı karşıma. Bir eğlencedeler. O yıllarda şimdiki gibi poz verme, en iyisini bulana kadar çekme şansı yok. Masadaki biri çekivermiş fotoğraflarını. Çok da güzel bir an yakalamış. Annem neşe içinde, ezbere bildiğim kahkahalarından birini atıyor. Babam başını annemin başına dayamış, koluna sıkıca sarılmış, yüzünde muzip bir ifade. Onları böyle görmek, evlilik yıldönümlerinde böyle hatırlamak iyi geldi bana.
Babamı 2008’de, annemi de 2017’de sonsuzluğa uğurladık. Geriye anılar, acılar, kahkahalar, bir de şarkılar kaldı. Babamın o çatlak sesiyle söylediği “Gesi bağlarında dolanıyorum, yitirdiğim yarimi aranıyorum” türküsü, annemin tiz bir tonda mırıldandığı “Enginde yavaş yavaş, günün minesi soldu” şarkısı.
Bugün de yitirdiklerimi aradım baba. Bugün de günün minesi soldu anne. Evlilik yıldönümünüz kutlu olsun.