Cannes 2012 Notları. Bölüm 2: “Osman Pepe nerede?”

18 Mayıs, bizim için Cannes’da Fatih Akın günüydü. Sabah erken bir saatte, Grand Hotel’in bahçesinde buluştuk röportaj için. Oktay Taşkın kamerayı hazırlarken Cannes bize ilk oyununu oynadı. Bir gün önce, Nuri Bilge Ceylan röportajı sırasında keskinliğiyle görüntüyü etkileyen ve bir yandan da bizi terleten güneş, bir anda bulutların arasına saklandı. O da yetmiyormuş gibi, beş dakika içinde yağmur başladı. Apar topar seti bir başka köşeye taşıdık.

Fatih Akin’la en son İstanbul’da “Soul Kitchen” filminin gösterimi sırasında görüşmüştük. Tanıdığım en komplekssiz, içten, olduğu gibi davranmaktan baska düşüncesi olmayan adamlardandır. Özlemişiz birbirimizi, sarıldık ve ayak üstü kısa bir sohbetten sonra roportaja geçtik.

Fatih, belgesel filmi “Cenetteki Çöplük”ün gösterimi nedeniyle Cannes’da. “Yaşamın Kıyısında”nın çekimleri sırasında yüzleştiği bir sorunun peşine düşerek çektiği bir belgesel bu. Çamburnu’nda yaşanan çevre sorunu, kısa sürede Fatih’in hem doğayla, hem insanla, hem de devlet makinesinin çarklarındaki gıcırtılı sesle hesaplaşmasına neden olmuş. Röportajın tamamı Gece Gündüz programında olacağı için buraya sadece kısa notlar düşüyorum ama onemli bır nokta var Fatih’in söylediklerinde. Hamburg’da yaşayan ve bir sorunun yetkililere iletildiğinde ilgi göreceğine inanan Fatih, belgeselini çekerken bır yandan da devletin kapısını çalmış. Zamanın Çevre Bakanı Osman Pepe, “Sen bu işlere kafanı takma, git uslu uslu filmlerini çek,” demiş Fatih’e. “Ben de öyle yaptım, bu saçmalığın belgeselini çektim. Filmim burada, ben buradayım, Çamburnu halkı burada ama Osman Pepe nerede bilmiyorum,” diyor Fatih.

Kişisel düşüncemi not edeyim: Osman Pepe, çevre katliamlarıyla, faili meçhul orman yangınlarıyla, ormanlık alanların peşkeş çekildiği imzalarla, bir sanayicinin bile söylemeden düşüneceği tarzda açıklamalarıyla insanlık tarihine yazılacağı günü bekliyor. Öyledir herhalde.

Bir de sürprizi vardı Fatih’in. Çamburnu Belediye Başkanı Hüseyin Alioğlu’nu ve yörenin amatör fotoğrafçısıyken filmin ortak görüntü yönetmeni olan Bünyamin Seyrekbasan’ı da yanında getirmişti. Fatih’in belgesel çekimleri sırasında tanıştığı ve görüntü yönetmenliğini bileğinin hakkıyla alan Bünyamin, o kısa sürede NTV ekibinin de bir parçası oldu. Röportajı yapmaya başlamadan önce, Oktay’ın Bünyamin’e reflektör tutturduğunu görünce, bayağı bir güldük Emrah, Fatih ve ben.

Belediye Başkanı ve Bünyamin Bey de hem çevre sorunu, hem de belgeselin çekim süreci konusunda değerli bilgiler verdiler Gece Gündüz için.

Belgeselle ilgili son not: “Cenneteki Çöplük” dileriz Türkiye’deki bütün festivalleri dolaşır ve çok sayıda izleyiciye ulaşır. Fatih de bunu çok istedigini özellikle belirtti.

Günün devamında, bizi en çok zorlayan, çekilen görüntülerin 3G teknolojisiyle sorunuza aktarılması oldu. Bu teknolojide hala görüntü kirliliği, dijital kırılma gibi sorunlar yoğun. Çekimi yaparken, bu sorunları en aza indirecek ışığı falan düşünmeniz gerekiyor hep. Karmaşık işler, beni aşar. Böyle demesi kolay, ama 3G aletinin ekranına bakarak geçirdiğimiz dakikalar hiçbirimizi aşmadı da, açmadı da… Bu bölüm Oktay’ın en çok yorulduğu bölüm. Tabii o uğraşma sırasında öğlen yemeği yine unutuldu. Zaten bizim için, Cannes demek, günde bir öğün yemek demek.

Günle ilgili başka notlar da var. Özellikle festivalin dikkat çekici yarisma filmleri programı, diğer özel gösterimler ve galalar. Ama madem Fatih’le başladık, Fatih’le bitirelim. Gece herkesin davetiye bulmak için birbirini yediği bir davet vardı. Festival Köyünde yan yana olan Alman ve Türk standlarının mekanlarını birleştirdiği ve ev sahipliğini Fatih Akın’ın yaptığı, DJ setinin başında da “Soul Kitchen” filminden tanıdığımız Adam’ın olduğu parti. Her iki ülkenin ekipleri de muhteşem bır ev sahipliği örnegi gösterdiler. Fatih, gece boyunca Trabzon’dan gelen konuklarını bir an olsun yalniz bırakmadı. (Bu özellikle dikkat çekici ve etkileyici bir nokta; harikasın Fatih.) Adam, türler arasında özgürce dolaştı. Hip hop’tan 80’lere geniş bır yelpaze vardı ama gecenin etkileyici karesi Türk, Alman ve dünyanın dört bir yanından gelme sinemacıların hep birlikte halay çektiği bölümdü. Deyim yerindeyse, hep birlikte kaptırdık gitti.

Gece daha uzun sürebilirdi ama malum otel oldukça uzak. Otel yolunda tamizde uyuklamaya başlamıştık bile. Zaten Cannes dediğin, filmlerden, uzun yürüyüşlerden, yorgunluktan, az yemekten, uykusuzluktan mürekkep bır festival degil mi?