Günlerin Köpüğü, Boris Vian, Michel Gondry ve ben

Yıl 1984… Yaşım on altı…. Ankara’da Kuğulu Park’ın sessiz banklarından birinde, olağanüstü iki hediye alıyorum. Boris Vian‘dan “Günlerin Köpüğü” ve fotokopiyle çoğaltılarak hazırlanmış bir dosyada Arkadaş Z.Özger‘den “Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası”. Bir solukta okuyorum ikisini de. Aşığım, daha çok aşık oluyorum. Fena halde on altı yaşındayım.

Anlayacağınız, kitapla tanışmamdan bu yana neredeyse otuz yıl geçti. Otuz yılın içinde dönüp dolaşıp okuduğum kitap, zihnime her seferinde farklı imgeler düşürdü. O büyülü-büyüleyici atmosferi her seferinde yeni bir görselliğe taşıdım. Bir yandan da sorup durdum kendime, “Günlerin Köpüğü yeniden sinemaya uyarlansa nasıl bir dünyayla gelir bize, hem zaten kim yapar ki bu uyarlamayı?”

Sonunda soruların cevabı geldi. Bu yıl Cannes Film Festivali Michel Gondry‘i yakından görünce heyecanlanmam boşuna değilmiş; Günlerin Köpüğü / L’Écume des jours onun zihnini de kurcalarmış meğer. Boris Vian’ın hummalı bir çalışmayla, neredeyse zihnini portakal sıkacağının mengenesine yatırıp iki günde ortaya çıkardığı benzersiz roman, Gondry’nin farklı dünya algısıyla bize ulaşıyor. Colin, Chick, Chloe, Nicholas, sevdiğimiz bir yönetmenin elinde ete kemiğe bürünecek.

Bu noktada hemen bir hatırlatma: Bu, kitabın ilk sinema uyarlaması olmayacak. Ne yazık ki göremediğim bir uyarlama daha var. 1968 tarihli bu uyarlamanın yönetmeni Charles Belmont.

Gondry’nin filminde başroller Audrey Tatou, Romain Duris, Omar Sy gibi günümüzün sevilen Fransız oyuncularında. Senaryoda da Luc Bossi’nin imzası var.

Sözü fazla uzatmadan yazıyı Gondry’nin filminin fragmanı ile noktalayalım. Günlerin Köpüğü üstüne yazacak daha çok şey var. Dile kolay; otuz yıllık bir beraberlik…