İlkokul öğretmenimi ‘ihbar’ ediyorum, bana Aziz Nesin okuttu!

Önlüklerimiz maviydi. Sınıflarımız kalabalıktı. Her sırada üç kişi otururduk. Dörtlememiz gereken zamanlar bile olmuştu.

Sınıf öğretmenimizin adı Sabahat Yılmaz idi.

Ufak tefek, yumuşak sesli bir öğretmendi.

Kimi zaman sabrı taşar cetveli aline alırdı ama çoğunlukla sakin, anlayışlı bir öğretmendi. Ders aralarında oyunlar oynatırdı bize. Sevgisi öfkesinden fazlaydı hep.

Üçüncü sınıftayken bir kitap okutmuştu. Her gün, son derste. Çoğunlukla beni tahtaya diker, bana okuturdu. Ayrıcalık yapmamak için “Okumak isteyen var mı?” diye sorardı önce. Kimi gün başka bir arkadaşım okurdu ama çoğunlukla ‘iş’ bana kalırdı.

Her gün bir bölüm. İlk günden sonra, kendime güvenim artmıştı, biraz ‘rol keserek’ okumaya başlamıştım.

Gözümüzden yaşlar gelene kadar gülerdik. Ben okurken gülmemek için kendimi zor tutardım. Eğer zaman kaldıysa okuduğumuz bölümle ilgili yorumlarımızı dinlerdi. Öyle felsefi yorumlar değildi elbette. “Ben en çok şuna güldüm, şu lafı bir daha okuyalım mı” tadında sohbetler demek daha doğru.

Sabahat Öğretmen’in bize okuttuğu kitap Aziz Nesin imzalı bir kitaptı: Şimdiki Çocuklar Harika.

Aziz Nesin’i saygı ve özlemle andığımız bu gün, bana ilkokul üçüncü sınıfta Şimdiki Çocuklar Harika’yı okutan öğretmenimi de sevgiyle anmak istedim.

Fil Uçuşu’nda “Kitap Yasaklamak: Öğretmenler, Muhbir Vatandaşlara Karşı” başlığıyla yazdığım yazının hemen sonrasında bu anıyı hatırlamam tuhaf. Bugünün ‘muhbir vatandaşı’ çerçevesinden bakarsak, benim de Sabahat Öğretmenimi ‘ihbar’ etmem gerekiyor.

Yazın bir kenara: Sabahat Öğretmen, bana Aziz Nesin okuttu.

Bana güvendi. Benimle konuştu. Beni dinledi. Beni anladı.

Sözümü tekrar edeyim. Yarına o ‘muhbir vatandaşlar’ kalmayacak. Yarına Sabahat Hoca kalacak. Aziz Nesin’in her bir satırı kalacak.

Aziz Nesin’e ve Sabahat Yılmaz’a sonsuz saygı ve teşekkürlerimle…