Bu cümleyi ilk olarak Fil Uçuşu’na yazmak istiyordum.
Kısa süre önce ufaktan hissettirdim ama net bir cümle olarak yazmak için bugünü bekledim. Sonunda ima etmeden, lafı dolandırmadan, net bir şekilde yazıyorum işte.
Yeni kitabımı bitirdim.
Böyle bir cümle kurmam, bunu buraya yazmak için beklemem falan fazlasıyla romantik gelebilir kimilerine. Haklılar. Ben de başka birinin kaleminden okusam, gülüp geçebilirim. “Yazmış bitirmişsin, vedalaş da gerisine okur karar versin,” diyebilirim. Sanki bütün okurlar böyle bir haberi bekliyormuş gibi duygusal havalara girilmesine kızabilirim. Ama insan “başına gelince” farklı davranıyor. Üstelik böyle düşünürken böyle davranmasına bahaneler de bulabiliyor.
Uzun lafın kısası, bitti.
Büyük olasılıkla Kitap Fuarı’nda okurun karşısına çıkacak. Can Yayınları etiketiyle.
Son on günün temposunu, çalışmalarını, yoğunluğunu Kitap Fuarı’nda düzenlenecek etkinlikte anlatacağım. Şimdilik derin bir nefes alıp, o cümleyi tekrar etmekle yetiniyorum.
Yeni kitabımı bitirdim.
Kitap bitti.
Blog başladı.
Emma da gelsin.
Daha neler, neler….