Antakya’da geçen Nisan’da çekildi bu fotoğraf. Öğretmenler, veliler, öğrenciler… Kitap konuştuğumuz, mutlu olduğumuz, güldüğümüz, birlikte kahkaha attığımız bir gün. Can dostlarım Hüsne ve Mehmet’le birlikte harika anlar geçirdiğimiz o güzel zamanlar. Günlerdir bakamıyordum bu fotoğrafa. Bütün bu yaşananlardan, yaşatılanlardan utanıyorum çünkü. Süslü cümleler kurmaya gerek yok; acımız çok çok büyük. O acıyı koyulaştıran organize kötülüğe karşı öfkemiz de büyük. Kötülük, gücünü bir düşman yaratarak gösterir. Her olayda, daha ilk günden bir düşman yaratır. Gerçek bir düşman yoksa uydurur, yalan söyler….
Antakya
İpekli Mendil adını verdiğim kitabı nasıl oluşturduğumuzu, neden böyle bir kitap yapma isteğine kapıldığımı anlatmıştım daha önce. Merak edenler, kitabın önsözünü okuyarak da öğrenebilir. (Aman yanlış anlamayın, kitabı almak zorunda değilsiniz, bir kitapçıda ayaküstü okunabilecek kısalıkta bir önsöz.) İpekli Mendil, baskı aşamasına geldiği günlerde, böyle bir projenin ne şekilde kitap sayfalarından çıkıp yaşamaya başlayacağını düşünüyordum. Evet, öğrencilerimle kafa kafaya verip bir çeşit öykü sözlüğü yazmıştık. Edebiyatımızın öykü yollarına ışık düşürmeye çalışmıştık ama sonuçta kitap “sabit” duracaktı. Yıllar içinde baskılar yapması…