Biten bir yılın son aylarında her konuda “en iyiler” listeleri yapılır. Yılın en iyi albümleri, yılın en iyi filmleri, yılın en iyi kitapları… Bu listelerin kimi “bence” diyebilen listelerdir. Kimileri çok üstten bir yerden konuşur, “Biz en iyi diyorsak, en iyisi budur,” havasındadır. En iyiler? Kime göre, neye göre? Teraziyi kim tutuyor? Bir yönüyle de iyidir bu listeler. Hafıza kaydı gibidir. Farklı listeler, yıl içinde yayımlanan farklı kitaplara işaret eder. Okurlar da bu izleri takip ederek kendi listelerine ulaşabilir. Benim için…
Behçet Çelik
Ne güzel bir ad koymuş kitabına Behçet Çelik: “Diken Ucu”. Edebiyatta kararlı bir yürüyüşün öznesi Behçet Çelik. İnsanın içini açmaktan korkmayan bir kalem-neşter kullanıyor. Yarattığı karakterlerle okuru bir çizgiye oturtmak gibi bir amaç gütmüyor ama her okur, kendi okuma anında hesaplanmamış bir sorgulamaya girişiyor; ruhuyla, geçmişiyle, bugünüyle. Üstelik bütün bunları yaparken büyük olaylara, büyük cümlelere ihtiyaç duymuyor. Bütün büyük duyguları bir sükûnet zeminine davet ediyor Behçet Çelik. Dil ustalığının verdiği okuma coşkusuyla her öyküde iyi edebiyatın bir başka vagonuna biniyorsunuz….