40 yıl konserine başlarken şöyle demiş Bülent Ortaçgil: “Böyle bir gece için iki ihtimal var, ya duygusallaşacağız ya da felekten bir gece çalacağız. Ben ikincisini tercih ediyorum.” O konseri, yani 40.yıl konserini Fil Uçuşu’nda yazmışım. 2010 yılında. Dileyen o yazıya ve o konserde sahnede kimler olduğuna, neler yaşandığına buradan göz atabilir. Zaman akıp gitti. O konserden bu yana geçen 12 yılda öyle çok şey oldu ki; ne yazık ki çoğu da üzüntü hanemize yazdığımız şeyler. Hayatımızın muhasebe defterinde hep sol sayfalar…
Bülent Ortaçgil
Yağmuru merkezine alan şarkıları düşündüm. Yeni Türkü’den Şebnem Ferah’a, Anima’dan Hüsnü Arkan’a, Teoman’dan Mazhar-Fuat-Özkan’a uzanan bir liste oluştu zihnimde. Birbirleriyle yarıştıramadım şarkıları… Ama birini öne koymam gerekse, hiç düşünmeden Bülent Ortaçgil‘in “Yağmur”unu söylerim. Bir de ricam olacak… İçinden yağmur geçen şarkıları, yorumlar aracılığıyla paylaşır mısınız lütfen?
Bülent Ortaçgil‘le sohbet ederken konu, nasıl olduysa, dönüp dolaşıp kapo’lara geldi. Kapo deyince, özellikle gitar çalanların gülümsediğini biliyorum. Onlar bilir, neden söz ettiğimizi. Ama bilmeyenler için hemen Vikipedi’ye başvuralım: “Kapo, telli müzik aletlerinde kullanılan, müzik aletinin sap kısmına takılarak son perdenin daha ileri çekilmesini sağlayan, bir çeşit kelepçe.” Farklı tiplerde kapolar var. Genel olarak görüntüsü yandaki gibi. Üstad Ortaçgil, bir şarkıyı vokalistin sesine, söyleyiş tonuna göre transpoze etmenin bu maharetli küçük yardımcısını öyle güzel anlatıyor ki… Gitarın ilk üç-dört perdesinde “İdare…
• Ortaçgil’in yeni albümü demlendikçe lezzet kazanıyor. İlk günlerde “Denize Doğru”ya yoğunlaşmıştım. Bu sabaha “Acıtır” ile uyandım, şu anda bu satırları yazarken “Ayrıntılar” çalıyor. 1969’dan gelen “Niçin” şarkısını dinlerken, geçen ay İzmir’de birlikte olduğumuz Ümit Tunçağ’ın kulaklarını çınlattım. Ümit ve Hülya Tunçağ ile caz konserlerinin önünde-sonunda sohbet etmenin keyfi bambaşkadır. Onların bitmez heyecanları ve tükenmez enerjileri anında sarar insanı. Neredeyse yaşıt olduğum “Niçin”i dinlerken, bu güzel insanların o yıllardaki sohbetlerini kafamda canlandırmaya çalıştım. • İki yeni kitap aynı anda düştü…
Öncelikle kişisel fikrimi söyleyeyim. Ustanın sevmediğim şarkısı yoktur. Birini diğerinin önüne koy diyecek olsanız, omuz silkerim. Dinleyiş anıma, o günkü ruh halime göre en önde flama taşıyan şarkı sürekli değişir çünkü. Kısacası, Ortaçgil şarkılarını yarıştıracak kadar deli değilim. Fikir Uncut dergisinin Nick Cave için yaptığı dosyadan aklıma geldi. (Bu tip dosyalar batı dergilerinde sıklıkla yapılır.) twitter kullanıcılarına “En sevdiğiniz beş Bülent Ortaçgil şarkısı, hangileridir?” diye sordum. Kısa sürede çok sayıda cevap geldi ve tahmin edeceğiniz üzere adı geçmeyen şarkı yok…
“Böyle bir gece için iki ihtimal var,” dedi Ortaçgil, “ya duygusallaşacağız ya da felekten bir gece çalacağız. Ben ikincisini tercih ediyorum.” Sonuçta Açık Hava’yı dolduran biz ‘Bülent Ortaçgil’i sevenler’, felekten duygusal bir gece çalmış olduk. Konserin sonunda sahnedeki -üstlerinde Ortaçgil’in şarkı sözleri olan tişörtleriyle- kalburüstü müzik insanlarından oluşan “Benimle Oynar mısın?” korosuna, Açık Hava’yı tamamen dolduranlar da katıldı. Yetmedi, bir de “Olmalı mı Olmamalı mı?” geldi. Ama finalin de finali vardı, ısrarlı alkışlar ekibi kulisten çıkardı ve Erkan Oğur’un perdesiz…