Böylesi listeler sıklıkla yapılır. Çoğunda da aynı isimlere rastlanılır; ama işin bu kısmı zaten baştan kabul edilmiştir. Bir başka kabul de, listeye baktıktan sonra şu cümlenin söyleneceği gerçeği üstünedir: “Yahu bu listede şu şarkı ya da şu solo nasıl olmaz?” Yine de insan kendisini alamaz böylesi listelere bakmaktan… Liste Guitar World dergisinden geliyor. Ben de aynen oradan aldım ve 50’den 1’e doğru sıraladım. (Guitar World internet sitesinde bu listeyi açıklamalar ve metinlerle okuyabilirsiniz.) İşte Guitar World’e göre en iyi 50…
Müzik
Müzik tarihi ve özellikle rock tarihi birbirinden ünlü, akılda kalıcı, duyduğu anda insanı içine alan “riff”le dolu. Riff, şarkının iskeletini oluşturan ana motif ya da şarkının ana cümlesi olarak tanımlanabilir. Elbette profesyonel müzisyenler çok daha net ve doğru bir tanım yapacaktır ama kısaca böyle bir tanım da yeterli olacaktır sanırım. Alex Chadwick‘in 12 dakika süren “100 Riff’te Rock’n’Roll Tarihi” videosundan Open Culture sayesinde haberim oldu. Chadwick, 1953 tarihli ve Chet Atkins imzalı “Mr.Sandman” şarkısının riff’iyle başlıyor, bütün efsane riff’leri birbirine…
Ablamın arkadaşıydı Eftal Küçük. Arada bir eve de gelirdi. Ankara Ballıbaba Sokaktaki sobalı evin salonunda otururlardı. Ablam yedi yaş küçük kardeşinin ‘ayak altında’ dolanmasını pek istemezdi herhalde. Ama kendimi alamazdım “gitar çalan ağabeye” bakmaktan. Bir keresinde de farklı bir aletle gelmişti; hayatımda ilk kez buzuki görmüştüm ben de. Sonrasında çocukluk hayranlığı yerini, Yeni Türkü hayranlığına ve o unutulmaz Akdeniz Akdeniz albümünü, nota nota ezberlemeye bıraktı. Eftal Küçük’ün albümdeki katkısı yadsınamaz ama özellikle Yaşar Miraç’ın sözleri, Selim Atakan’ın bestesi ve Zerrin…
Amy Winehouse, The Zutons‘un keskin ritmli, enerjik Valerie‘sini almış, hüzünlü bir yürüyüşe eşlik edecek bir şarkıya dönüştürmüştü. Üstelik bunu yaparken The Zutons yorumundaki saksafon tınılarını da, kendi vokalindeki iniş çıkışlara yüklemişti. Amy’i ve sesindeki o çok enstrümanlılık halini özleyenler, arada dinliyorlardır elbette. Amy’nin Valerie’sine bir saygı duruşu Selah Sue‘dan geliyor. Selah Sue, yeni albümünü beklediğim, ne yapacağını merak ettiğim bir ses. Babylon‘da verdiği konser etkileyiciydi. O gece Babylon’da herkesin sırt çantasına enerji ve samimiyet koyup diyardan diyara savrulduğu bir geceydi….
Red Hot Chilli Peppers Türkiye konseri duyurulduğu gün 8 saat boyunca twitterda dünya listelerinde trending topic kalmayı başardı ve satışa çıktığının ilk 1 saatinde 10.000 bileti tükendi. Konuya biraz rakamlar üstünden bakalım: RHCP için, stadyum konserlerini saymazsak, Türkiye’de gerçekleşen açık hava konserleri için kurulan en büyük sahne kurulacak. Sahne kurulumu ve alan düzeni ile alanın toplam kapasitesi 40.000’e çıkarılacak. Beni ilk 10.000 bilet üstünden yapılan demografik olarak Türkiye’deki katılımcı dağılımı ilgilendirdi. Ne de olsa RHCP, 29 yıllık bir grup ve…
Son zamanlarda çevremdekiler sıklıkla büyük şehrin gürültüsünden patırtısından bıktıklarını, uzaklara gitmek istediklerini söylüyorlar. Demek ki artık bunu duyacağım yaş kuşağına gelmişim. Anlatılan hayallerde, çokça karşıma çıkan bir sahne var: Otların arasına sırt üstü yatıp, uzun uzun gökyüzünü seyretmek. Tıpkı Patti Smith’in çocukluğundan gelen o büyülü görüntü gibi. Büyülü görüntüler, beklenmedik imgeler hep John Fowles’un Yaratık/A Maggot romanındaki önsözü aklıma getirir. Bu önsözde, bir imgenin öylesi bir romana dönüşmesinin hikayesini anlatır Fowles. Beklenmedik bir imge, zihnin koridorlarına çarpa çarpa ilerler. Tıpkı…
Geçenlerde Amerika’dan “güzel sesler” paylaşmıştım. Bu kez caz okyanusunda az bilinen isimlere çevireyim rotayı dedim. İlgilenenlere… * Enrico Pieranunzi / Marc Johnson / Joey Baron – Dream Dance Pieranunzi İtalyan cazının en önemli isimlerinden, klasikle cazın kesişim kümesinde müzik yapan bir cazcı. Özellikle piyano severler için atlanmaması gereken bir isim. ’70’lerin ikinci yarısından itibaren yoğun bir şekilde üretiyor, konserler veriyor. Chet Baker’dan Charlie Haden’a unutulmaz isimlerle ortak çalışmaları var. Dream Dance albümünü benim için özel kılan ise üstadın sıklıkla birlikte…
Bill Withers, Ottis Redding, Randy Newman, Van Morrison ve illa ki The Temptations ile dirsek temasında görürlermiş Michael Kiwanuka’nın müziğini. Elbette bu görüşlerin nedeni, bu isimlerden seçtiği ve seslendirdiği parçalar. Madem temas etmesi için isimler aranacak ben de J.J.Cale, Bob Marley ve illa ki Ben Harper isimlerini ekleyeyim. İngiltere’den bir isim Kiwanuka. Henüz 24 yaşında; 1988 doğumlu. İdi Amin rejiminden kaçmış Ugandalı bir ailenin çocuğu olarak Kuzey Londra’da büyümüş. BBC’s Sound of 2012’yi kazanmasının yanı sıra, Adele ile turneye çıkmak…
Americana’dan Bluegrass’e, Blues’dan Appalachian’a, Southern Rock’tan Country’e… Amerika’nın güzel seslerinden üç albüm! Gillian Welch – The Harrow & The Harvest Coen Biraderlerin “O Brother, Where Art Thou?” filminin Grammy’li müzik albümünde tanıdım ilk kez Gillian Welch’i. Yıllardır yol arkadaşı David Rawlings‘le yaptıkları işlerde hep biraz Johnny Cash-June Carter efsanesinin günümüzdeki karşılığı hissi geçti bana; elbette rolleri değiştirmiş olarak. Alison Krauss, The Decemberists, Ani DiFranco gibi müthiş isimlerle çalışmaları, konseler falan derken son albümünden bu yana sekiz yıl geçmiş. The Harrow & The Harvest,…
• Bir hafta içinde üç konser. Joshua Redman ile başladık. Tunç ve Osman’la sebebi sağlam bir kahve sohbetinin ardından Salon’da en acayibinden bir caz akşamı. Basta Reuben Rogers ve davulda Greg Hutchinson ile oradan oraya savuran bir gece. Bir ara notaları düştü Rogers’ın, sanki o sayfalarla bizim de zihnimizin koridorlarında dolaşan notalar uçuştu. Redman, böyle küçük ve sıcak mekanlarda daha özgür ve dünyayı sallamadan çaldığını gösterdi. Hutchinson, durmadan fotoğrafının çekilmesine en usturuplusundan tepki gösterdi. Konserlerle dolu haftanın en unutulmaz gecesiydi….