Sonunda geldiler, çaldılar ve gittiler. Çok şey konuşuldu öncesinde: Hani nerede o insan hakları ihlallerine dikkat çeken adamlar dendi? İktidarlarla kol kola görmekten bıktık dendi. Bono’nun samimiyetine inanmıyoruz, derdi gücü para dendi. Son albümlerinde müzikal olarak da düşüşteler dendi. Üstelik söylenecek daha çok şey vardı. Açıkçası Türkiye’de, konser öncesindeki programlarında bu söylenenleri haklı çıkarmak için ellerinden geleni yapıyor gibiydiler. Bakanlarla köprü yürüyüşleri, Başbakana iPod hediye etmeler, dansöz Nuran Sultan’a alkış tutmalar… Bono ne zaman “Seda Sayan Show”a çıkacak, ne zaman…
Müzik
1982. Ankara. Kaset doldurma yılları. Yakın arkadaşım Levent Gönenç’le sırf bu iş için defterler tutuyoruz. Grup isimlerini, albüm isimlerini not ediyoruz, listeler hazırlıyoruz. Öncelik daha önce dinlediğimiz ve tutkunu olduğumuz gruplarda; elbette başı Pink Floyd çekiyor. Bir de keşif turlarımız var. Müziksever abilerimizin ya da bizim gibi heyecanlı arkadaşlarımızın önerileri çok önemli. Bir başka kaynağımız da, Tunalı Hilmi Caddesinin başındaki “Yusuf’un Gazete Büfesi”. Çünkü yabancı müzik dergileri bir tek oraya geliyor. Yabancı dediğime bakılmasın, hepi topu iki tane Alman dergisi:…
Öncelikle kişisel fikrimi söyleyeyim. Ustanın sevmediğim şarkısı yoktur. Birini diğerinin önüne koy diyecek olsanız, omuz silkerim. Dinleyiş anıma, o günkü ruh halime göre en önde flama taşıyan şarkı sürekli değişir çünkü. Kısacası, Ortaçgil şarkılarını yarıştıracak kadar deli değilim. Fikir Uncut dergisinin Nick Cave için yaptığı dosyadan aklıma geldi. (Bu tip dosyalar batı dergilerinde sıklıkla yapılır.) twitter kullanıcılarına “En sevdiğiniz beş Bülent Ortaçgil şarkısı, hangileridir?” diye sordum. Kısa sürede çok sayıda cevap geldi ve tahmin edeceğiniz üzere adı geçmeyen şarkı yok…
80’lerden günümüze. Avustralya’dan tüm dünyaya. The Birthday Party’den Grinderman’e. Post punk’tan old blues’a. Şair, yazar, müzisyen Nick Cave. Kendi söyleyişiyle “her zaman anlatacak hikâyeleri olan bir adam”. Uncut dergisi, Nick Cave’in kendi değerlendirmelerine, eski Bad Seeds üyesi Mick Harvey’den yönetmen Tom DiCillo’ya, yazar Jonathan Lethem’den yapımcı Flood’a birçok ünlünün de seçimlerini ekleyip “Nick Cave’in En İyi 30 Şarkısı” listesi oluşturmuş. Açıkçası benim çok içime sinen bir liste oldu, yine de belki bir-iki şarkının yokluğuna şaşırılabilir. Örneğin çok kişinin “Where The…
“Böyle bir gece için iki ihtimal var,” dedi Ortaçgil, “ya duygusallaşacağız ya da felekten bir gece çalacağız. Ben ikincisini tercih ediyorum.” Sonuçta Açık Hava’yı dolduran biz ‘Bülent Ortaçgil’i sevenler’, felekten duygusal bir gece çalmış olduk. Konserin sonunda sahnedeki -üstlerinde Ortaçgil’in şarkı sözleri olan tişörtleriyle- kalburüstü müzik insanlarından oluşan “Benimle Oynar mısın?” korosuna, Açık Hava’yı tamamen dolduranlar da katıldı. Yetmedi, bir de “Olmalı mı Olmamalı mı?” geldi. Ama finalin de finali vardı, ısrarlı alkışlar ekibi kulisten çıkardı ve Erkan Oğur’un perdesiz…
Öyle gidivermiş işte. 25 Haziran’da. Bir tanıdığın, sıkı görüşmeli günler geride kalmış olsa da bir dostun ölüm haberini geç alınca, o garip kelimeyi acının ilk dalgası kıyıda eridikten sonra duyunca daha kötü oluyor insan. Usta perküsyoncu, komple müzisyen Hakan Beşer kalbine yenik düşmüş. Daha bugün duydum. Hemen üstüne de Bülent Ortaçgil’le bir söyleşiye gittim. Elbette Birol Ağırbaş da oradaydı. “Çığlık Çığlığa”nın her bir notası çığlık çığlığa dolaştı kulaklarımda. Hakan’ın perküsyon setinin başındaki deli halleri geldi gözümün önüne. Arnavutköy Eylül günleri,…
Eskiden Açık Hava konserlerinde yıldızlar gibi parlayıp sönen sigara ateşleri olurdu. Artık o yıldızlar yerlerini, cep telefonu gezegen kümelerine bıraktı. Kimi fotoğraf çekiyor, kimi ses kaydı yapıyor, kimi çok sevilen bir şarkıyı uzaktaki bir yakınına dinletiyor, kimi konserde yaşananları facebook ya da twitter’dan naklen anlatıyor. Bütün bir konseri cep telefonunun 4’e 3’lük ekranından izleyenler bile var. 4 numaralı Ubor Metenga etkinliğinde Oğuz Atay’ın “Beyaz Mantolu Adam”ını konuştuktan sonra Ayfer ve Murat’la vedalaşıp son yıllarda gördüğüm en kibar taksicilerden birinin hızlı…
Yıllar öncesinden gelen bir şarkıda, melodiyi mırıldanırız da, sözü neydi diye düşünürüz çoğu zaman: “Şöyle başlıyordu ama gerisini hatırlayamıyorum…” Bir melodinin imgelemimizde sadece bir kelimeye karşılık geldiği durumlar da vardır: “Ayrılıkla ilgili bir şarkıydı… Nasıldı sözleri? Hani şey diye başlar ya…” Daha enderdir ama tersi de yaşanabilir: “Sözlerini biliyorum ama melodisini unutmuşum.” Sözlü müzik parçalarında kelimeler dünyasıyla, notalar dünyasının birlikteliği söz konusu. Söz, müzik için gerekli değil -ama her müziğin zaten kendine ait bir sözü var-; müzik, söz için gerekli…
Aylin Aslım iyi müzisyendir; bilinen bir cümlenin tekrarı oldu bu. Şöyle diyelim o zaman; Aylin Aslım, pozitif ayrımcılık beklentisine sığınmadan, erkek egemen dili kendi oyunlarıyla mat edebilen iyi bir müzik satranççısıdır. Müziğinde her zaman yenilik aramamızı beklemez, sözleriyle bilinenin tokadını atabileceğinden emindir çünkü. Aylin Aslım’ın kişisel tarihimdeki yeri şarkılarıyla sınırlı değil. Onu ne zaman dinlesem, yıllar öncesinden bir anı geliyor aklıma… 1997 yılının son günleri. Murat Daltaban, İstanbul Tiyatro Festivali için bir oyun hazırlıyor: 80060. Özen Yula tarafından yazılan oyunda…
Çalıntı dergisinden çok şey öğrendim. Okuru ve -kısa süreliğine de olsa- yazarı olarak. Bilgi dağarcığıma kattıkları sadece müzikle sınırlı değildir elbette. Edebiyattan resme birçok konuda hem derginin hem de o yıllardaki sohbetlerin, okuma-dinleme listelerinin katkısı vardır. (Metin Solmaz, Suat Bilgi ve Semih Aközlü’nün kulakları çınlasın.) Bir ara dergiye albüm eleştirileri de yazmak istemiştim. Van Morrison’un bir “Best of…” albümü yayınlanmıştı o aralar, “Bunu yazar mısın?” dediler. Morrison’u dinlerdim, “Yazarım,” dedim. Oturdum kaseti dinlemeye başladım. (“O zamanlar kaset dinlenirdi,” dememe…